Droga długa jest.

Akurat - Droga długa jest

A droga długa jest

Nie wiadomo czy ma kres

A droga kręta jest

Co dalej za zakrętem jest

Kamieni mnóstwo

Pod kamieniami leży szkło

Szło by się długo

Gdyby nie to szkło to by się szło

To by się szło, to by się szło

Gdyby nie to szkło

Ref. Choć droga jest bez końca

Pozornie bez znaczenia

Mniemam, że mam powody

By drogi swej nie zmieniać

Nie zmieniać, nie zmieniać

Nie zmieniać...

I znowu. Siedzę w pociągu.

Ostatnio często mi się to zdarza. Może zbyt często? Chyba... Chyba nie. Chyba, że tak. Że tak, że nie. Nie, bo tak, że nie. Tak, gdyż tak znaczy nie. Zaprzeczenie potwierdzenia jest potwierdzeniem zaprzeczenia. Cokolwiek jest czymkolwiek. Nie, bo... Niebo?

I znowu. Pociąg kołysze się lekko.

Unosi mnie w przestrzeń. Niezwykła rzecz. Przecina przestrzeń, czas, miejsce, byt. Punkt kulminacyjny setek oddechów. Natężenie zależne od czasu. Obcość będąca intymnością.

I znowu. Siedzę u kogoś, kogo poznałem w pociągu.

Czyż to nie paradoks? Jakże tak? W pociągu? Wstydu widać nie mam.

Pierwsza stacja.

Wsiadają ludzie.

Jest wcześnie. Nieliczni z wielu.

Usta stężałe w dziwnych grymasach, komicznych, groteskowych, w subtelny sposób przerażających. Każdy tak samo. Kąciki ust skierowane w dół.

Oczy błyszczą w dziwny, niepokojący sposób.

Melancholijno-nostalgiczne spojrzenie w okno.

Przypomina mi się piosenka. Jak to było? Ah, tak... "Wszystko, byle nie tak..."

Druga stacja.

Wsiadają ludzie.

Jest wcześnie. Nieliczni z nielicznych.

Uśmiech. Delikatny, niewymagający. W jakiś sposób oczywisty i konieczny. Bo nie wolno inaczej.

Dotyk, zapach, wzajemność. Niezbędność czy czystość? Tego nie wie nikt, najpewniej z nimi samymi włącznie. Zasypiają, przytuleni do siebie, zsiniałe palce kurczowo zaciskając na dłoniach.

Trzecia stacja.

Wsiadają ludzie.

Jest wcześnie. Wielu z niewielu.

Różne kolory skóry, różne kolory włosów, różne kolory oczu.

Dziwne spojrzenia otoczenia. Czemu?

Ciekawe, jak to jest...

Ciekawe, kto to jest...

Czwarta stacja.

Wysiadam.

Podmuch pociągu.

Rozrzuca liście.

Przypomina mi się piosenka. Jak to było? Ah, tak... "Wszyscy zostaniemy rozdzieleni, niczym sterta liści rozwiana przez wiatr..."

Chyba chciałem napisać coś więcej, ale... Niech zostanie jak jest. Powinienem się chyba pośpieszyć, żeby zdążyć na pociąg.